Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0850.jpeg

mocno, przycisnął usta do jego bujnych złotawych włosów.
 — Boże cię prowadź! — rzekł, — A o starym przecie pamiętaj, bo niewola zawsze to ciężka rzecz.
 — Nie zapomnę — odpowiedział Zbyszko.
 — Daj ci Matka Najświętsza pociechę!
 — Bóg wam zapłać i za to... i za wszystko.
 Po chwili Zbyszko siedział już na koniu, ale Maćko przypomniał sobie jeszcze coś, gdyż skoczył ku niemu i, położywszy mu dłoń na kolanie, rzekł:
 — Słuchaj! A jeśli Hlawę dogonisz, to, co do Zygfryda, bacz, byś hańby i na się, i na mój siwy włos nie ściągnął. Jurand — dobrze, ale nie ty! Na miecz mi to przysięgnij i na cześć!
 — Póki nie wrócicie, to i Juranda pohamuję, aby się na was za Zygfryda nie pomścili — odpowiedział Zbyszko.
 — Tak-że ci o mnie chodzi?
 A młodzianek uśmiechnął się smutno:
 — Przecie wiecie.
 — W drogę! Jedź w zdrowiu!
 Konie ruszyły, i wkrótce przesłoniła je jasna leszczynowa gęstwina. Maćkowi stało się nagle okrutnie markotno i samotnie, a dusza rwała mu się ze wszystkich sił za tym umiłowanym chłopakiem, w którym była cała nadzieja rodu. Ale wraz otrząsnął się z żalu, gdyż był człowiekiem twardym i moc nad sobą mającym.