Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0834.jpeg

sprzeciwił się również odjazdowi Czecha z Zygfrydem, gdyż wszystko, co nie dotykało wprost Danusi, było mu obojętne. Zaraz też zaczął o niej mówić:
 — Wezmę ją jutro przed się na koń, i tak pojedziem — rzekł.
 — A jakoże tam? śpi? — zapytał Maćko.
 — Czasem kwili trocha, ale nie wiem, przez sen-li, czy na jawie, a nie chcę wchodzić, aby się nie przelękła.
 Dalszą rozmowę przerwał im Czech, który, ujrzawszy Zbyszka, zawołał:
 — O, to i wasza miłość na nogach? No, czas mi! Konie gotowe i stary djabeł przywiązan do siodła. Wkrótce zaświta, bo teraz noc krótka. Ostawajcie z Bogiem wasze miłości!
 — Jedź z Bogiem, a zdrowo!
 Ale Hlawa odciągnął jeszcze Maćka na bok i rzekł:
 — Chciałem też pięknie prosić, w razie, gdyby co zaszło... wiecie, panie... niby jakowe nieszczęście, albo co... aby pchnąć zaraz pachołka na łeb do Spychowa. Jeślibyśmy zaś już wyjechali, niech nas goni!
 — Dobrze — rzekł Maćko. — Zabaczyłem ci też powiedzieć, byś Jagienkę do Płocka wiózł, rozumiesz! Idź tam do biskupa i powiedz mu, kto ona jest, że opatowa chrześniaczka, dla której jest u biskupa testament, a dalej proś dla niej o opiekuństwo, bo to też stoi w testamencie.
 — Jeśli zaś biskup każe nam ostać w Płocku?