Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0825.jpeg

cowi pęta na ręku, a następnie pomógł mu usiąść. Arnold spojrzał hardo na Maćka, na Zbyszka i zapytał:
 — Co wyście za jedni?
 — A ty jak śmiesz pytać? Co ci do tego? Wywiedź się sam.
 — To mi do tego, że na cześć rycerską mógłbym tylko rycerzom przysięgać.
 — To patrz!
 I Maćko, uchyliwszy opończy, pokazał pas rycerski na biodrach.
 Na to Krzyżak zdumiał się wielce i dopiero po chwili rzekł:
 — Jakże to? I łotrzykujecie dla łupu po puszczy? I pogan przeciw chrześcijanom wspomagacie?
 — Łżesz! — zawołał Maćko.
 I w ten sposób poczęła się rozmowa, nieprzyjazna. harda, często do kłótni podobna. Gdy jednak Maćko zakrzyknął w uniesieniu, że właśnie Zakon nie dopuszcza do chrztu Litwy, i gdy przytoczył wszystkie dowody, zdumiał się znów i zamilkł Arnold, gdyż prawda ta była tak oczywista że niepodobna jej było nie widzieć lub jej zaprzeczyć. Uderzyły szczególnie Niemca te słowa, które Maćko wyrzekł, czyniąc przy nich zarazem znak krzyża: „Kto wie, komu wy w rzeczy służycie, jeśli nie wszyscy, to poniektórzy!" — a uderzyły go dla tego, że i w samym Zakonie był posąd na kilku komturów, że oddają cześć szatanowi. Nie czyniono im z tego sprawy, ni żadnych