Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0708.jpeg

nimi rycerzem. Z jego rozkazania wolno było szukać Zbyszkowi po wszystkich zamkach.
 — Juranda i Danuśki?
 — Tak, ale Juranda nie szukał, bo mu powiedzieli, że nie żyje.
 — Mówcie od początku.
 — Zaraz, jeno odetchnę i oprzytomnieję, bo z innego świata wracam.
 — Jakto z innego świata?
 — Z tego świata, do którego na koniu nie zajedzie, ale na modlitwie zajedzie... i od nóg Pana Chrystusowych, u których prosiłem o zmiłowanie nad Jurandem.
 — Cuduście prosili? Macież tę moc? — zapytał z wielką ciekawością Maćko.
 — Mocy nijakiej nie mam, ale ją Zbawiciel ma, który jeśli zechce, powróci Jurandowi i oczy, i język, i rękę...
 — Byle chciał, to jużci, że potrafi — odrzekł Maćko — wszelako nie o byle coście prosili.
 Ksiądz Kaleb nie odpowiedział nic, może nie dosłyszał, gdyż oczy miał jeszcze jakby nieprzytomne, i istotnie widać było, iż się poprzednio całkiem w modlitwie zapamiętał.
 Więc zakrył teraz twarz rękoma i czas jakiś siedział w milczeniu. Wreszcie wstrząsnął się, przetarł dłońmi oczy i źrenice, poczem rzekł:
 — Teraz pytajcie.
 — Jakim sposobem pozyskał sobie Zbyszko wójta Sambińskiego?
 — Już on nie jest wójtem Sambińskim.