Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0706.jpeg

Zbyszka, i że mu dziedzinę na Spychowie przez usta księdza przekazał, rzekł do starego głosem zwierzchnika:
 — Jam jest stryj waszego młodego pana i póki nie wróci, moje tu będą rządy.
 Tolima schylił swą siwą głowę, nieco do głowy wilczej podobną, i otoczywszy dłonią ucho zapytał:
 — To wyście, panie, szlachetny rycerz z Bogdańca?
 — Tak jest — odrzekł Maćko. — Zkąd o mnie wiecie?
 — Bo się tu was spodziewał i pytał o was młody pan, Zbyszko.
 Usłyszawszy to, Maćko zerwał się na równe nogi i zapominając o swej powadze, zakrzyknął:
 — Zbyszko w Spychowie?
 — Był, panie; dwa dni temu wyjechał.
 — Na miły Bóg! Zkąd przybył i dokąd pojechał?
 — Przybył z Malborka, a po drodze był w Szczytnie, dokąd zaś wyjechał, nie powiadał.
 — Nie powiadał?
 — Może księdzu Kalebowi powiadał.
 — Hej, mocny Boże! Tośmy się zminęli! — mówił, uderzając się dłońmi po udach, Maćko.
 Tolima zaś otoczył dłonią i drugie ucho.
 — Jako powiadacie, panie?
 — Gdzie jest ksiądz Kaleb?
 — U pana starszego, przy łożu.