Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0703.jpeg

żny: jakoże go było w takim dziadzie uznać. Ale gdy panienka rzekła, że jedziem do Szczytna, a on wyć począł, zaraz mi się oczy otwarły.
 Maćko zamyślił się.
 — Ze Spychowa trzebaby go księciu zawieźć, który przecie takiej krzywdy, znacznemu człowiekowi wyrządzonej, płazem puścić nie może.
 — Wyprą się, panie: porwali mu zdradą dziecko i wyparli się, a o panu ze Spychowa powiedzą, że w bitwie i język i rękę i oczy utracił.
 — Słusznie — rzekł. — Toć-że oni i samego księcia swego czasu porwali. Nie może on z nimi wojować, bo nie podoła, chybaby mu nasz król pomógł. Gadają ludzie i gadają o wielkiej wojnie, a tu ani małej nie ma.
 — Jest z księciem Witoldem.
 — Chwalić Boga, że choć ten ich za nic ma... Hej! Kniaź Witold, to mi kniaź! A chytrością go też nie zmogą, bo on jeden chytrzejszy, niż oni wszyscy razem. Bywało przycisną go psiejuchy tak, że zguba nad nim, jako miecz nad głową, a on się jako wąż wyśliznie i zaraz ich ukąsi... Strzeż go się, gdy cię bije, ale bardziej się strzeż, gdy cię głaszcze.
 — Takiż on jest ze wszystkimi?
 — Nie ze wszystkimi, jeno z Krzyżaki. Z innymi dobry i hojny kniaź!
 Tu zamyślił się Maćko, jakby chcąc lepiej sobie Witolda przypomnieć.
 — Całkiem to inny człek, niż tutejsi książęta — rzekł wreszcie. — Powinien był Zbyszko