Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0698.jpeg

 — Rozumiecie przecie, co mówimy? — spytała Jagienka.
 Dziad potwierdził głową.
 — A tutejsiście?
 — Nie — odpowiedział na migi starzec.
 — Zaś może z Mazowsza?
 — Tak.
 — Z pod księcia Janusza?
 — Tak.
 — A ćóżeście u Krzyżaków robili?
 Starzec nie umiał odpowiedzieć, lecz twarz jego przybrała w jednej chwili wyraz tak niezmiernego bólu, że litościwe serce Jagienki zadrgało tem większem współczuciem, a nawet Maćko, chociaż nie byle co wzruszyć go mogło, rzekł:
 — Pewnikiem skrzywdzili go psubraty, może i bez jego winy.
 Jagienka zaś wetknęła w dłoń nędzarza kilka drobnych pieniążków.
 — Słuchajcie — rzekła. — Nie opuścim was. Pojedziecie z nami na Mazowsze i w każdej wsi będziemy was pytać, czy nie wasza. Może się jako dogadamy. Wstańcie jeno teraz, boć my przecie nie święci.
 Lecz on nie wstał, owszem pochylił się i objął jej nogi, jakby się w opiekę oddając i dziękując, przyczem jednak pewne zdziwienie, a nawet jakby zawód mignęły mu na obliczu. Być może, iż miarkując z głosu, sądził, iż stoi przed dziewczyną, tymczasem dłoń jego trafiła na jało-