Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0657.jpeg

jak Cztanowej napaści, a to też widzę, że wy się przeciwicie, byle się przeciwić, ale nie szczerze.
 Maćko rzeczywiście nie sprzeciwiał się szczerze. Owszem, wolał, by Jagienka z nim jechała, niż żeby miała wracać, więc usłyszawszy jej słowa, uśmiechnął się i rzekł:
 — Spódnicy się wyzbyła, to jej się rozumu zachciewa.
 — Rozum nie gdzieindziej, jeno tylko w głowie.
 — Ale mnie z drogi przez Płock.
 — Mówił Czech, że nie z drogi, a do Malborka to i bliżej.
 — To jużeście z Czechem uradzali?
 — A pewnie, i powiedział jeszcze tak: jeśli (powiada) młody pan popadł w jakowe złe terminy w Malborku, to przez księżnę Aleksandrę płocką siła możnaby wskórać, bo ona rodzona królewska, i prócz tego będąc osobliwszą przyjaciółką Krzyżakom, wielkie ma między nimi zachowanie.
 — Prawda, jak mi Bóg miły! — zawołał Maćko. — Wszyscy o tem wiedzą i gdyby chciała dać list do mistrza, przezpieczniebyśmy jeździli po wszystkich ziemiach krzyżackich. Miłują ci oni ją, bo i ona ich miłuje... Dobra to rada i nie głupi chłop — ten Cze h!
 — Jeszcze i jak! — zawołała z zapałem Sieciechówna, wznosząc ku górze niebieskie oczki.
 Maćko zaś zwrócił się nagle ku niej:
 — A ty tu czego?