Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0621.jpeg

 Tu spojrzał uważniej raz i drugi na Czecha, poczem znów rzekł:
 — Ale i tyś mi się udał. I widać nie łżesz. Ja ci łgarza i przez deskę poczuję. Nic jeszcze ten giermek, bo sam mówisz, żeś nie miał wiele roboty, ale żeś tamtemu psubratu ramię skruszył, a przedtem i tura zwalił, to godne uczynki.
 Poczem spytał nagle:
 — A łup? czy także godny?
 — Wzięliśmy zbroje, konie i chłopa dziesięciu, a ośmiu wam młody pan przysyła.
 — Cóże z dwoma uczynił?
 Odesłał z ciałem.
 — Nie mógł to książę swoich pachołków wyprawić? Tamci już nie wrócą.
 Czech uśmiechnął się na tę chciwość, z którą zresztą Maćko często się zdradzał.
 — Młody pan nie potrzebuje na to teraz już zważać — rzekł — Spychów wielka dziedzina.
 — Wielka! ba i co? ale jeszcze nie jego.
 — Jeno czyja?
 Maćko aż wstał.
 — Powiadaj! A przecie Jurand!
 — Jurand u Krzyżaków w podziemiu, i śmierć nad nim. Bóg wie, czy wyżyje, a jeśli wyżyje, wróci; choćby zaś wyżył i wrócił, przecie czytał ksiądz Kaleb jego testament i zapowiedział wszystkim, że dziedzicem ma być młody pan.
 Na Maćku nowiny te uczyniły widocznie o-