Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0538.jpeg

z twarzą w cieniu i z ponuremi myślami w duszy.
 — Nad czem mamy radzić? — spytał brat Rotgier.
 Zygfryd podniósł głowę, popatrzał na mówiącego, i zbudziwszy się z zamyślenia, rzekł:
 — Nad klęską, nad tem, co powie mistrz i kapituła, i nad tem, by z naszych uczynków nie wynikła szkoda dla Zakonu.
 Poczem umilkł znów, lecz po chwili rozejrzał się naokół i poruszył nozdrzami:
 — Tu czuć jeszcze krew.
 — Nie, komturze — odpowiedział Rotgier — kazałem zmyć podłogę i wykadzić siarką. Tu czuć siarkę.
 A Zygfryd spojrzał dziwnym wzrokiem po obecnych i rzekł:
 — Zmiłuj się, Boże, nad duszą brata Danvelda i brata Gotfryda!
 Oni zaś zrozumieli, że wzywał miłosierdzia Boskiego nad temi duszami dla tego, iż po wzmiance o siarce przyszło mu na myśl piekło, więc dreszcz przebiegł im przez kości, i odrzekli wszyscy naraz:
 — Amen! amen! amen!
 Przez chwilę znów było słychać wycie wiatru i drganie osad okiennych.
 — Gdzie ciało komtura i brata Gotfryda? — spytał starzec.
 — W kaplicy; księża śpiewają nad nimi litanie.