Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0489.jpeg

wy pątnik. Gdyby go na męki położyć, siła możnaby się od niego dowiedzieć.
 — Czekać! — rzekł Zbyszko.
 Tymczasem w izbie narożnej, zaledwie drzwi się zamknęły za Zbyszkiem i księdzem Kalebem, siostra zakonna przysunęła się szybko do Juranda i poczęła szeptać:
 — Waszą córkę zbóje porwali.
 — Z krzyżami na płaszczach?
 — Nie. Ale Bóg pobłogosławił pobożnym braciom, że ją odbili, i teraz ona jest u nich.
 — Gdzie jest? pytam.
 — Pod opieką pobożnego brata Schomberga — odrzekła, krzyżując ręce na piersiach i schylając się pokornie.
 A Jurand, usłyszawszy straszne nazwisko kata Witoldowych dzieci, zbladł jak płótno; po chwili siadł na ławie, przymknął oczy i począł dłonią rozcierać zimny pot, który uperlił mu czoło.
 Co widząc pątnik, jakkolwiek nie umiał przedtem pohamować strachu, wsparł się teraz w boki, rozwalił się na ławie, wyciągnął nogi i spojrzał na Juranda, oczyma pełnymi pychy i pogardy.
 Nastało długie milczenie.
 — I brat Markwart pomaga bratu Szombergowi w czuwaniu nad nią — rzekła znów niewiasta. — Pilna to opieka i nie stanie się panience krzywda.
 — Co mam czynić, by mi ją oddali? — zapytał Jurand.