Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0465.jpeg

na niebie, tak ni ognia nijakiego w Spychowie nie było, ni ja po nią nie posyłałem!
 A wtem wrócił ksiądz Wyszoniek z listem, który podał Jurandowi i zapytał:
 — Nie waszego to księdza pisanie?
 — Nie wiem.
 — A pieczęć?
 — Pieczęć moja. Co w piśmie stoi?
 Ojciec Wyszoniek odczytał pismo, Jurand słuchał, chwytając się za włosy, poczem rzekł:
 — Pismo zmyślone!... pieczęć udana! Gorze duszy mojej! Chwycili mi dziecko i zatracą!
 — Kto?
 — Krzyżaki!
 — Rany Boskie! Księciu trzeba oznajmić! Niech posłów śle do mistrza! — zawołała pani. — Jezu miłosierny, ratujże ją i wspomagaj!...
 I to rzekłszy, wybiegła z krzykiem z izby. Jurand wyskoczył z łoża i począł gorączkowo wciągać szaty na swój olbrzymi grzbiet. Zbyszko siedział jak skamieniały, ale po chwili zaciśnięte zęby jego poczęły zgrzytać złowrogo.
 — Skąd wiecie, że Krzyżaki ją porwały? — zapytał ksiądz Wyszoniek.
 — Na Mękę Bożą przysięgnę!
 — Czekajcie!... Może być. Przyjeżdżali skarżyć się na was do leśnego dworca... Chcieli pomsty na was...
 — I oni ją porwali! — zawołał nagle Zbyszko.
 To rzekłszy, wybiegł z izby, i poskoczywszy do stajen, kazał zaprzęgać wozy i konie siodłać,