Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0447.jpeg

 — Rad go obaczę, bo to rycerz, któremu w niczem nie przyganić.
 — I on też was miłuje. Ale już chodźmy, gdyż księstwo wraz do stołu zasiędą.
 I poszli. W sali stołowej w dwóch kominach paliły się wielkie ognie, nad którymi czuwali pachołkowie, i roiło się już od gości i dworzan. Książę wszedł pierwszy w towarzystwie wojewody i kilku przybocznych. Zbyszko pochylił mu się do kolan, a następnie ucałował jego rękę.
 On zaś ścisnął go za głowę, a następnie, odwiódłszy go nieco na stronę, rzekł:
 — Juści o wszystkiem wiem. Mroczno mi było z początku, żeście to bez mego pozwoleństwa uczynili, ale wprawdzie nie było czasu, bom ja w oną porę był w Warszawie, gdzie i święta chciałem przepędzić. Wiadoma wreszcie rzecz, iż jak się niewiasta czego chyci, to się i nie przeciw, bo nic nie wskórasz. Księżna pani wam życzy jak matka, a i ja zawdy wolę jej dogodzić, niż się przeciwić, z takowej przyczyny, aby zaś smutku i płakania jej oszczędzić.
 Zbyszko pochylił się po raz wtóry do kolan książęcych.
 — Daj Bóg waszej książęcej miłości odsłużyć.
 — Chwalić Jego imię, żeś już zdrów. Powiedzże księżnie, jakom cię życzliwie przyjął, to się ucieszy. Boga mi! Jej uciecha — moja uciecha! Jurandowi za tobą dobre słowo też rzeknę, i tak myślę, że pozwoleństwo da, bo on też księżnę miłuje.