Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0393.jpeg

 — A jeśli Jurand się wam odda, czy wypuścicie dziewkę?
 — Gdybyśmy ją wypuścili, cały świat wnetby wiedział, że to my chwyciliśmy oboje — odrzekł Danveld.
 — Ba, cóż z nią uczynicie?
 Na to Dunveld pochylił się ku mówiącemu i ukazał w uśmiechu swe spróchniałe zęby z pod grubych warg:
 — O co pytacie? czy o to, co uczynimy z nią przedtem, czy o to, co potem?
 Lecz Fourcy, wiedząc już, co chciał wiedzieć, zamilkł — przez chwilę jeszcze zdawał się walczyć z sobą, a następnie podniósł się nieco na strzemionach i rzekł tak głośno, aby go wszyscy czterej zakonnicy usłyszeli:
 — Pobożny brat Ulrych von Jungingen, który jest wzorem i ozdobą rycerstwa, rzekł mi raz tak: „Jeszcze między starymi w Malborgu znajdziesz godnych krzyża rycerzy, ale ci, którzy na pogranicznych komandoryach siedzą, zakałę jeno Zakonowi przynoszą.“
 — Wszyscyśmy grzeszni, ale Zbawicielowi służymy — odrzekł Hugo.
 — Gdzie wasza rycerska cześć? Nie przez haniebne uczynki Zbawicielowi się służy. Wiedzcie przeto, że nie tylko do niczego ręki nie przyłożę, i wam nie pozwolę.
 — Na co nie pozwolicie?
 — Na podstęp, na zdradę, na hańbę.
 — A jako-że możecie nam zabronić? W bi-