Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0380.jpeg

gniew głosem — waruj się! Jam ci pozwolił wyzwać Juranda, ale gdybyś z wojakiem zakonnem wdarł mi się do kraju, tedy na cię uderzę — i więźniem, nie gościem, tu osiędziesz.
 I widocznie cierpliwość jego była już wyczerpana, gdyż cisnął ze wszystkich sił czapką o stół i wyszedł z izby, trzasnąwszy drzwiami. Krzyżacy pobledli ze wściekłości, a pan de Fourcy spoglądał na nich jak błędny.
 — Co tedy będzie? — spytał pierwszy brat Rotgier.
 A Hugo de Danveld przyskoczył niemal z pięściami do pana de Fourcy.
 — Po coś powiedział, że wyście pierwsi naśli Juranda?
 — Bo prawda!
 — Trzeba ci było zełgać.
 — Jam tu przyjechał bić się, nie łgać.
 — Tęgo się biłeś — ni słowa!
 — A tyś to nie pomykał przed Jurandem do Szczytna?
 — Pax! — rzekł de Löwe. — Ten rycerz jest gościem Zakonu.
 — I wszystko jedno, co rzekł — wtrącił brat Godfryd. — Bez sądu nie skaraliby Juranda, a na sądzie rzecz by musiała wyjść na wierzch.
 — Co tedy będzie? — powtórzył brat Rotgier.
 Nastała chwila milczenia, poczem zabrał głos surowy i zawzięty Zygfryd de Löwe.
 — Trzeba z tym krwawym psem raz skoń-