Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0314.jpeg

ca... wychodziły i młódki... Nie czarnać ona jest jako agat?
 Zbyszko odetchnął:
 — To nie ta! Tamta biała, jako śnieg, jeno na jagodach rumiana — i płowa.
 — A na to Sanderus:
 — Bo jedna, czarna jako agat, przy księżnie ostała, a inne prawie wszystkie się wydały.
 — Przecie mówisz, że „prawie wszystkie“, to się znaczy, że nie co do jednej. Na miły Bóg, chceszli odemnie co mieć, to sobie przypomnij.
 — Tak we trzy, albo w cztery dni, tobym sobie przypomniał — a najmilszy byłby mi koń, któryby mi moje święte towary nosił.
 — To go dostaniesz, byleś prawdę rzekł.
 Wtem Czech, który słuchał tej rozmowy od początku i uśmiechał się w garść, ozwał się:
 — Prawda będzie wiadoma na mazowieckim dworze.
 Sanderus popatrzył na niego przez chwilę, poczem rzekł:
 — A to myślisz, że się dworu mazowieckiego boję?
 — Ja nie mówię, że się dworu mazowieckiego boisz, jeno, że zaraz, ni też po trzech dniach z koniem nie odjedziesz, a pokaże się li, żeś zełgał, to i na własnych nogach nie odejdziesz, bo ci je Jego Miłość każe połamać.
 — Jako żywo! — rzekł Zbyszko.
 Sanderus pomyślał, że wobec takiej zapowiedzi lepiej być ostrożnym i odrzekł: