Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0255.jpeg

milejsze. Nie mówię ja tego nikomu, ale tobie powiem, jakoby właśnie siostrze, bo się od małego znamy. Poszedłby ja za nią za dziewiątą rzekę i za dziewiąte morze do Niemców i do Tatarów, gdyż nie ma takiej drugiej w caluśkim świecie. Niech stryk w Bogdańcu siedzi, a ja zaś przed się ku niej powędruję... Co mi ta bez niej Bogdaniec, co statek, co stada, co opatowe bogactwa! Siądę ot na koń i na mamry pojadę, a tak mi dopomóż Bóg, jako że to, com jej ślubował, spełnię, chyba że wprzódy sam legnę.
 — Nie wiedziałam... — odparła głucho Jagienka.
 Zbyszko zaś począł jej opowiadać, jako się z Danusią w Tyńcu poznali, jak jej zaraz ślubował, i wszystko, co nastąpiło potem, więc swoje uwięzienie, ratunek, jaki mu dała Danusia, Jurandową odmowę, pożegnanie, swoje tęsknoty i wreszcie radość z tego, że po wyzdrowieniu Maćka będzie mógł jechać do kochanej dziewczyny, by spełnić, co jej obiecał. Opowiadanie przerwał mu dopiero widok pachołka z końmi, który czekał na skraju lasu.
 Jagienka siadła zaraz na koń i poczęła się żegnać ze Zbyszkiem.
 — Niech pachołek jedzie z bobrem za tobą a ja nawrócę do Zgorzelic.
 — A to nie pojedziesz do Bogdańca? Zych tam jest.
 — Nie. Tatulo mieli wrócić i mnie kazali.
 — No, to Bóg ci zapłać za bobra.