Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0238.jpeg

 A jej hubka i krzesiwo wypadły na ziemię.
 — Daj spokój! Czego? — poczęła powtarzać stłumionym głosem.
 On zaś puścił rękę jej i rzekł:
 — Bóg ci zapłać. Nie wiem, coby się bez ciebie przygodziło.
 A Jagienka, kucnąwszy w ciemności, by odnaleźć krzesiwo i hubkę, poczęła się tłomaczyć:
 — Bojałam się o ciebie, bo Bezduch poszedł też z widłami i z toporem — i niedźwiedź go odarł. Broń czego Boże, Maćkowi byłoby markotno, a on przecie i tak ledwie dycha... No, to i wzięłam widły i poszłam.
 — Toś ty zachodziła tam z za sosny?
 — Ja.
 — A ja myślałem, że to „złe“.
 — Nie mały i mnie strach brał, bo tu koło Radzikowego błota w nocy bez ognia nie dobrze.
 — Czemuś się nie odezwała?
 — Bom się bała, że mnie odpędzisz.
 I to rzekłszy, znów zaczęła krzesać, a następnie położyła na hubkę kłaczek suchych konopnych paździerzy, które wnet strzeliły jasnym płomieniem.
 — Mam dwie szczypki — rzekła — a ty nazbieraj wartko sucharzy; będzie ogień.
 Jakoż po chwili buchnęło rzeczywiście wesołe ognisko, którego blask rozświecił ogromne, rude cielsko niedźwiedzia, leżące w kałuży krwi.
 — Hej, sroga stwora! — ozwał się z pewną chełpliwością Zbyszko.