Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0207.jpeg

 — Ho, to morowy chłop! — odszepnął z dumą Maćko.
 Tymczasem rogi i granie psów ozwało się jeszcze bliżej, aż nagle po prawej stronie boru rozległ się ciężki tupot, trzask łamanych krzew i gałęzi — na drogę wypadł z gęstwiny jak piorun, stary brodaty żubr, z olbrzymią, nisko pochyloną głową, z krwawemi oczyma i wywalonym ozorem, zziajany, straszny. Trafiwszy na wyrwę przydrożną, przesadził ją jednym skokiem, upadł z rozpędu na przednie nogi, ale podniósł się i już, już miał skryć się w gęstwinie po drugiej stronie drogi, gdy nagle zawarczała złowrogo cięciwa kuszy, rozległ się świst grotu, poczem zwierz wspiął się, zakręcił, ryknął okropnie i runął, jak gromem rażony na ziemię.
 Zbyszko wychylił się z za drzewa, napiął znów kuszę i zbliżył się znów gotów do strzału ku leżącemu bykowi, którego zadnie nogi kopały jeszcze ziemię.
 Lecz popatrzywszy chwilę, zawrócił spokojnie do orszaku i zdaleka począł wołać:
 — Tak dostał, aże gnojem popuścił!
 — A niechże cię! — ozwał się, podjeżdżając Zych — od jednej strzały!
 — Bo blisko było, a to przecie okrutny pęd. Obaczcie: nie tylko żelezce, ale i brzechwa całkiem mu się schowała pod łopatką.
 — Myśliwcy muszą być już blisko; pewnikiem ci go zabiorą.