Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0180.jpeg

świecie. Otuchy dodawała mu tylko myśl, że Jurand poczyta mu za zasługę, nie za ujmę napaść na Lichtensteina, bo przecie to uczynił także przez zemstę za Danusiną matkę i omal własnej szyi nie stracił.
 Tymczasem jął badać dworzanina, który po niego przyszedł do Amyleja:
 — A gdzie mnie wiedziecie? — pytał — na zamek?
 — Juści na zamek. Jurand razem z dworem księżny stanął.
 — Powiedzcie mi też, jaki to człowiek? żebym wiedział, jako z nim gadać...
 — Co wam powiem! To jest człek zgoła od innych ludzi odmienny. Powiadają, że dawniej był wesół, póki mu się krew w wątrobie nie zapiekła.
 — A mądry jest?
 — Chytry jest, bo innych łupi, a sam się nie da. Hej! jedno on oko ma, gdyż drugie mu Niemcy z kuszy wystrzelili, ale tem jednem do dna ci człowieka przejrzy. Nikt z nim na swojem nie postawi... Jeno księżnę, naszą panią, to miłuje, bo jej dwórkę za żonę wziął, a teraz się dziewka u nas hoduje.
 Zbyszko odetchnął.
 — To mówicie, że on się woli księżny nie sprzeciwi.
 — Wiem ja, czegobyście się chcieli dowiedzieć, i com zaś słyszał, to powiem. Mówiła z nim