Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0116.jpeg

w miarę, jak czytał, twarz stawała mu się coraz więcej frasobliwa i smutna.
 — Panie — rzekł wreszcie — tak nastajecie na życie tego młodzianka, jakby on całemu waszemu zakonowi był straszny. Zali wy, Krzyżacy, już się i dzieci boicie?
 — My, Krzyżacy, nie boim się nikogo — odparł dumnie komtur.
 A stary kasztelan dodał zcicha:
 — A zwłaszcza Boga.
 Powała z Taczewa czynił nazajutrz przed sądem kasztelańskim wszystko, co było w jego mocy, aby winę Zbyszka umniejszyć. Lecz próżno uczynek przypisywał dzieciństwu i niedoświadczeniu, próżno mówił, że nawet i ktoś starszy, gdyby trzy pawie czuby ślubował i o zesłanie ich się modlił, a potem ujrzał nagle taki czub przed sobą, mógłby pomyśleć, że jest w tem zrządzenie Boskie. Jednej rzeczy nie mógł zacny rycerz zaprzeć, to jest, że gdyby nie on, to kopia Zbyszkowa byłaby uderzyła o pierś Krzyżaka. Kuno zaś kazał przynieść do sądu zbroję, w którą owego dnia był przybrany, i okazało się, że była z cienkiej blachy, używana tylko do uroczystych odwiedzin, i tak wiotka, że Zbyszko, zważywszy jego nadzwyczajną siłę, byłby ją niechybnie grotem na wylot przebódł i posła życia pozbawił. Zaczem pytano jeszcze Zbyszka, czy myślał Krzyżaka zabić, lecz on nie chciał się tego zapierać. „Wołałem na niego z daleka — rzekł — by kopii nadstawił, bo jużci żywy nie dałby sobie ze łba