Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0104.jpeg

—  98  —

stał przez chwilę mroczny, ze spuszczonemi powiekami, poczem rzekł:
 — Tak jest!...
 Usłyszawszy to rycerze, poczęli wołać:
 — Hańba! hańba! Bogdaj się ziemia pod takim zapadła.
 I ze wstydu jedni uderzali się pięściami w uda i piersi, drudzy skręcali w palcach cynowe misy na stole, nie wiedząc, gdzie oczy podziać.
 — Czemuś ty go nie ubił? — zagrzmiał król.
 — Bo głowa jego do sądu należy — odparł Powała.
 — Uwięziliście go? — spytał kasztelan Topór z Tęczyna.
 — Nie. Włodyka był, któren na cześć rycerską poprzysiągł, że się stawi.
 — I nie stawi się! — zawołał szyderczo Kuno, podnosząc głowę.
 Wtem jakiś młody, smutny głos ozwał się niedaleko za plecami Krzyżaka:
 — Nie daj Bóg, abym ja hańbę od śmierci wolał. Jam to uczynił: Zbyszko z Bogdańca.
 Po tych słowach porwali się rycerze ku nieszczęsnemu Zbyszkowi, lecz powstrzymało ich groźne skinienie króla, który powstawszy z zaiskrzonemi oczyma, począł wołać zdyszanym od gniewu głosem, podobnym do turkotu, jaki wydaje wóz, toczący się po kamieniach.
 — Uciąć mu szyję! uciąć mu szyję! Niech Krzyżak głowę jego odeśle do Malborka mistrzowi!
 Poczem krzyknął na stojącego w pobliżu mło-