Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0055.jpeg

 Tu Anna Danuta spojrzała z przestrachem na opata i dodała cichszym głosem:
 — Podobno prawdziwe drzewo Krzyża świętego mają; jakże z nimi wojować?
 — Przysłał im je król francuski — odrzekł opat ponuro.
 Nastała chwila milczenia, poczem zabrał głos Mikołaj z Długolasu, zwany Obuchem, człowiek bywały i doświadczony.
 — Byłem w niewoli u Krzyżaków — rzekł — i widywałem procesye, na których ową wielką świętość noszono. Ale oprócz tego jest w klasztorze w Oliwie siła innych najprzedniejszych relikwii, bez których nie byłby Zakon do takiej potęgi doszedł.
 Na to powyciągali Benedyktyni głowy ku mówiącemu i z wielkiem zaciekawieniem poczęli go pytać:
 — Powiadajcie, co jest?
 — Jest krajka ze szaty Najświętszej Panny — odrzekł włodyka z Długolasu — jest trzonowy ząb Maryi Magdaleny i głowienki z krza ognistego, w którym się sam Bóg Ojciec Mojżeszowi pokazał, jest ręka świętego Liberyusza, a co kości innych świętych, tychbym na palcach u rąk i nóg nie zliczył.
 — Jakoże z nimi wojować? — powtórzyła z westchnieniem księżna.
 A opat zmarszczył swe wyniosłe czoło i zastanowiwszy się przez chwilę, tak odrzekł:
 — Ciężko z nimi wojować choćby i dla tego,