Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 336.jpeg

z drugiéj czuł, że postawienie przemocą na swojém, może jéj grozić jeszcze większem niebezpieczeństwem.
 W końcu wyczerpawszy wszelki zasób próśb i przełożeń, zaklął na czém świat stoi i poleciał do kantoru.
 — Proszę pana, już nie trzeba karety — zawołał z progu.
 — Tak, a ja ją przed chwilą wysłałem.
 — O! mój Jezu, a jakże to teraz będzie?
 — Nic — przyjedzie napowrót.
 Antoni poskrobał się w głowę.
 — A... a niby moje pieniądze? proszę pana? — zapytał nieśmiało.
 — Jakto, pieniądze? zakład przecież na tém tracić nie może, że wam się projekta zmieniły. Zaraz po waszem wyjściu miałem zamówienie na tę właśnie godzinę i nie mogłem już dać karety.
 Antoniemu gorąco się zrobiło. Te parę rubli to był jego ostatni grosz dołożony do tego, co mu dał gospodarz.
 — Proszę pana — wymówił z trudnością — ja jestem biedny człowiek... nieszczęśliwy człowiek... żona mi taka chora... niech mi pan tego nie robi.
 Młodzieniec poprawił z flegmą wypomadowane włosy.
 — Moi kochani — rzekł — to rzecz nie moja, ale właściciela zakładu. On mnie pytać nie