Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 299.jpeg

rzyszył chrzęst kruszącego się drzewa, palce moje rozwiodły się i kawałki hebanu upadły na ziemię.
 Przerażenie okryło bladością śliczną twarz mojéj narzeczonéj.
 Myślała może, żem zwaryjował.
 — Na Boga! — wykrzyknęła — co to znaczy?
 Chciała zbliżyć się do mnie, ale wstrzymałem ją surowem wejrzeniem.
 Byłem już panem siebie.
 — Eugenjusz — rzekłem ochrypłym lecz pewnym głosem — Eugenjusz umarł dziś rano. Wiem wszystko. Gardzę tobą!
 Odwróciłem się i wyszedłem zwolna, zostawiając ją skamieniałą nad szczątkami wachlarza.
 Nazajutrz odesłałem jéj pierścionek, zawinięty w klepsydrę. Było to okrucieństwem z mojéj strony, lecz czyż można się dziwić nieszczęśliwemu, który ukąsi rękę swojego kata?
 Ona była moim katem... ta, którą nazywałem moim aniołem! Eugenjusz odtrącony potępiał i usprawiedliwiał ją naprzemiany, a kochał do ostatka... ja odtrąciłem ją sam, a miłość moja zmieniła się w odrazę.
 On ranie swojego serca zabliźnić się nie pozwalał rozkrwawiając ją ostrzem wspomnień; ja wypaliłem ją odrazu gorącem żelazem pogardy i żyję, jak gdybym nie miał za sobą przeszłości.
 Zapomniałem, że istniała dla mnie Klara, za-