Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 272.jpeg

 Obejrzała się za siebie, przyciskając do ust chusteczkę.
 — Ale ten pan... — zawahałem się; dziwne podejrzenie zmroziło mi serce.
 — Cóż ten pan? — podchwyciła z żywością.
 — To zapewne... znajomy? — dokończyłem zwolna, patrząc jéj badawczo w oczy.
 — Znajomy? — powtórzyła z tak szczerem zdumieniem, że udanem być nie mogło. — Jakto? przecież byłby mi się ukłonił i ja jemu także. Odkądżeto przestały u nas istnieć cywilizowane obyczaje?
 Roześmiała się swobodnie. Była już zupełnie uspokojoną.
 Ale mnie coś jeszcze nurtowało. Przyszła mi na pamięć kaplica świętokrzyzka, ten płacz, co zdradzał, że w sercu, z którego płynął, krwawiła się jakaś niezagojona rana i powiedziałem sobie, żem ja, com całą duszę przed nią otwierał, powinienbym coś o tém wiedzieć.
 — Pani — rzekłem — czy ty już wiész, co to znaczy: cierpieć?
 Ściągnęła brwi, jakby ją te słowa ukłuły.
 — Zkąd to pytanie?
 — Ztąd — odparłem — że cię kocham bardzo... bardzo... bardzo...
 Powtarzałem jéj ten wyraz szeptem cichym, jak te szmery nocne, co dokoła nas drgały w powietrzu, a ona zwróciła na mnie zwolna oczy peł-