Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 244.jpeg

 — Przeciwnie, chciałam, tylko... nie miałam tancerza.
 Uśmiechnąłem się.
 — Nie uśmiechaj się pan; mówię zupełnie seryjo. Rezerwowałam kontredansa dla pana X., odmówiłam panom A., B., C., D. etc, pan X. się nie zgłosił i zostałam, wyrażając się trywialnie, na koszu. Pierwszy raz mnie to spotkało, powinnabym mieć żal do pana, ale...
 — Do mnie?
 — Tak, bo tym panem X., byłeś pan.
 Zmięszany nie znalazłem na razie odpowiedzi.
 — Kontredans jest dla mnie zawsze bardzo nudnym tańcem — mówiła daléj spokojnie — a już staje się zupełnie niemożliwym, gdy partner po pierwszéj figurze robi uwagę o gorącu, po drugiéj pyta, czy lubię tańczyć, a po trzeciéj, ile razy w tym karnawale tańczyłam. Wiedziałam, że pan mnie w ten sposób nie będziesz bawił, chowałam go więc dla pana, bo byłam pewną, że mnie zaprosisz. Widzisz pan, jak jestem szczerą.
 — Przyszedłem późno — odparłem, tłómacząc się — i sądziłem, że pani już jest zaangażowaną. Na odmowę zaś narażać się nie chciałem.
 — A!... Czy pan we wszystkiem jesteś tak ostrożnym? — spytała. — Bardzo to chwalebne, tylko, pamiętaj pan... qui ne risque n'a rien.
 Słowa te wymówiła z tak szczególną intonacyą, że postanowienia moje chwiać się zaczęły.
 — Uznaję całą słuszność tego argumentu —