Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 196.jpeg

wego nieporozumienia w przyjaźni naszéj nie doszli, to co to będzie, gdy się pobierzemy?
 Panna Róża nic nie odpowiedziała, znać jednak było, że i ją to pytanie pewnym przestrachem przejmuje.
 Przyszły małżonek patrzał na nią wyczekująco.
 — A więc — rzekła po chwili — zapomnijmy o tém. Skoro Bóg nam wcześniej téj myśli nie zesłał, znać, że nie byliśmy sobie przeznaczeni. Wiemy, jak jest, nie wiemy, jakby być mogło!
 — Takie pani zdanie, panno Różo?
 — Alboż pan Teodozy nie tak samo myśli?
 Istotnie myślał tak samo, tylko nieraźno mu było zrywać to, co pierwszy nawiązał i wolał, żeby go w tém ona wyręczyła.
 — Wszystko tedy zostaje po dawnemu? — rzekł z pewną nieśmiałością.
 — Po dawnemu!
 Pomilczeli chwilę, jednę chwilę poświęconą przelotnemu nieokreślonemu żalowi, jaki ich ogarnął. Był to żal podobny do uczucia, jakiego się doznaje, gdy wytrącony z właściwego położenia muskuł wraca na swoje miejsce: sprawia to ból, ale i ulgę zarazem.
 Pierwsza panna Róża odezwała się zwykłem zapytaniem:
 — Możebyśmy w szachy zagrali?
 Partya była już w całym rozwoju i zdawało się, że oboje zapomnieli o wszystkiém, co się po