Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 179.jpeg

 — Tak, zdaje mi się... (Kobiety nigdy nie są ścisłe w chronologii).
 — I przez tyle lat nie sprzeczaliśmy się ze sobą ani razu?
 — Ani razu! — potwierdziła panna Róża z właściwym sobie pogodnym uśmiechem.
 — Otóż — rzekł pan Teodozy, i westchnął tak ciężko, jakby mu świadomość tyloletniéj zgody była niemiłą. Pannę Różę coraz większe ogarniało zdumienie, do czego to wszystko prowadziło?
 — Jakież to pytanie miał mi zadać pan Teodozy? — ozwała się po niejakiéj przerwie.
 — A, pytanie! tak... w saméj rzeczy pytanie. Hm! jakby to powiedzieć... Et! co tam! przecież tacy starzy przyjaciele, jak my, głośno przy sobie myśléć powinni.
 — Panno Różo! czy pani byłaby poszła za mnie, gdybym się był oświadczył?
 Podczas téj rozmowy panna Róża trzymała ciągle palec na główce konika, który miał jakieś saltomortale wykonać; teraz ten konik przewrócił się z hałasem, a ona pomimo swych pięćdziesięciu siedmiu lat zaczerwieniła się ciemno-ceglastym rumieńcem starości, który aż jéj siwiejących włosów nad czołem dosięgnął.
 Zawahała się trochę, poczém:
 — Byłabym poszła — odpowiedziała spokojnie.
 Teraz pan Teodozy tak gwałtownie się poru-