Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 073.jpeg

 — Jak ochoczo idzie dzisiaj zabawa — zauważył jeune premier.
 — Rzeczywiście, bardzo ochoczo.
 — A jednak są tacy, którzy w niéj udziału nie biorą. Naprzykład ten młody człowiek — mówił dalej pan Gustaw wskazując na galicyjanina, który stał naprzeciwko nich oparty o filar.
 — Może jest w żałobie?
 — Jeżeli w żałobie, to zapewne sercowéj, bo wygląda jak gdyby był zakochany.
 — Doprawdy?
 — Pani pyta? Sądziłem, że pani powinna lepiéj odemnie poznać się na téj chorobie, napatrzywszy się z blizka na tyle jéj symptomatów.
 — Oh! pan żartuje.
 — Pani wié dobrze, że nie. Ale wracając do tego młodzieńca, zauważyłem w nim jeszcze jednę szczególną cechę.
 — Cóż takiego?
 — Musi być wielkim miłośnikiem kwiatów.
 — Kwiatów! — powtórzyła panna Jadwiga, a serce jéj, nie wiadomo czemu, żywiéj zabiło.
 — Widziałem, jakie wrażenie zrobiła na nim ta piękna róża, którą pani miała wczoraj u sukni. Pożérał ją oczami i powiadam pani, rozpromieniał cały, jak gdyby go coś bardzo przyjemnego spotkało.
 Ach! jakże wdzięczną była panna Jadwiga swemu tancerzowi, że jéj bezwiednie, jak mniemała, w rozwiązaniu dręczącéj ją zagadki dopomógł.