Strona:PL Hans Christian Andersen-Baśnie (1899) 203.jpeg

 I stała się roślina rajska „pożyteczną.“
 W tym samym kraju król cierpiał oddawna na smutek nieuleczony i ciężki, który był gorszym od wszelkiej choroby. Różnym sposobem ratować się pragnął: pracował pilnie, wytrwale, odważnie; czytał uczone dzieła; to szukał rozrywki, wesołości; — daremnie, nic nie pomagało.
 I cierpiał bardzo, bardzo, długie lata i prawie bez nadziei.
 Wtem jeden z mędrców, którego gorąco prosił o radę, śle do niego posła z wieścią radosną:
 — W twojem królestwie, w lesie starym rośnie kwiat rajski o cudownej sile i przymiotach, jego woń, jego widok przywróci ci zdrowie.
 Tu następował opis cudownej rośliny tak dokładny, że nie można się było pomylić.
 — Tak, to ona! to ona! — powtarzali wszyscy, którzy bywali w lesie.
 — Tak, tak — powtórzył pastuch — pamiętam, a jakże! Sam związałem ją w płachtę razem z pokrzywami. To już dawno. Nie wiedziałem, żeby takie ziółko mogło przydać się na co innego.
 Nie wiedział. Nikt nie wiedział: ani uczony botanik, ani mędrcy królewscy. Nikt nie wiedział. Roślina, której niepodobna objąć żadną klasyfikacyą! Cóż z takiej być może?
 Szukano nadaremnie: ani jednego listeczka nie można było już odnaleźć w lesie. Jeden był tylko w trumnie ubogiej dziewczynki, lecz o tym nikt nie wiedział.
 Król sam zmartwiony udał się do lasu i oglądał miejsce, gdzie wyrósł kwiat rajski.
 — Tutaj było dla mnie zbawienie — rzekł smutnie —