Strona:PL Gustaw Daniłowski - Wrażenia więzienne.pdf/158

i serdecznych ogarnęło mnie głębokie wzruszenie, cichy, ale dotkliwy żal i smutek rozstania...
 — „Do widzenia, do widzenia! A zajdźcie kiedy pod okna... No, chwała Bogu, że choć jeden... może to dobry dla reszty znak...
 Pamiętajcie...“
 — Nie zapomnę nigdy — odpowiedziałem, ściśniętym gardłem.
 Zbiegłem po schodach.
 Podniósł się z okien pożegnalny śpiew...
 Machałem kapeluszem...
 — Nasz sztandar płynie...
 W turkocie karetki więziennej goniły mnie poszarpane strofki...
 — Jeszczo do ratusza, tam bumagi podpiszut... — zaczęli mnie informować siedzący obok żołnierze — a od tuda uże na swobodu...
 W kancelaryi ratusza znany widok: wstrętnie tłusty ksiądz, jego maślany uśmieszek i te same co przy pierwszym widzeniu słowa: — „wieditie ich na wierch w 32oj“.
 Przeciągnęła mi się mina, wracałem do