Ta strona została uwierzytelniona.
SKARB.
Z próżnym trzosem, z sercem chorém
Wlokłem żywot mój złowrogi.
O jak nędznym jest ubogi!
Jak bogacze szczęśni są!
Więc niedoli na przekorę
W nocy skarb wykopać muszę:
„Gdy go znajdę, dam ci duszę!“
Napisałem własną krwią.
Zakreśliłem różne koła,
Ustawiłem téż płomyki,
Kości ludzkie i chwast dziki,
By powiększyć czarów moc.
