Str. 1-sza. W podpisie pod pierwszym inicjałem czytaj: Skanderberga, zamiast Skarderberga.
Str. 24, szpalta 2, wiersz 4 od dołu, czytaj: Smuglewicz, zamiast Szmuglewicz.
Str. 52, na końcu artykułu o annuacie opuszczono w druku: Annuata jest też opłatą, do dziś dnia trwającą, od dzierżawy „emfiteutycznej“, oprócz laudemium.
Na str. 74 pod rysunkiem, przedstawiającym salę środkową dawnego arsenału warszawskiego, błędnie powtórzony został napis, że w sali tej przechowywano lance z pod Somo-Sierra. Jazda bowiem polska, która okryła się chwałą męstwa przez zdobycie tego wąwozu, uzbrojona była tylko w szable i karabinki i dopiero w parę lat później, po bitwie pod Wagram, otrzymała lance. Te więc lance, które przechowywano w tej sali, należały do zwycięskiego pułku, ale w bitwach późniejszych. Pomyłkę naszą spowodowało błędne świadectwo dawniej piszącego o rzeczach wojskowych Wład. Bentkowskiego.
Na str. 87, w podpisie pod inicjałem 4-ym czytaj: Z druków polskich wieku XVI, zamiast w. XIV.
Str. 89, szpalta 1, wiersz 23, czytaj: pod Chojnicami, zamiast pod Chojnicą.
Na str. 95 w artykule bagnet (szpalta pierwsza, wiersz 20-ty) czytaj: na bandoljerze, zamiast na bandolecie.
Na str. 143 opuszczony został wyraz: Bardysz lub berdysz, rodzaj siekiery wojennej przez piechotę, zwłaszcza rosyjską w dawnych czasach używanej. Wyraz spolszczony ze średniowieczno-łacińskiego barducium, którym nazywano włócznię i siekierę. Linde określa bardysz, że jest to „kij z siekierą nakształt halabardy“. Dudziński twierdzi, że „Berdysz źle piszą zamiast bardysz“. Gwagnin w wieku XVI powiada, że „pospolita broń Moskwy siekiera, albo bardysz“. Bardysze były siekierami na długich bardzo toporzyskach, bo współcześni piszą np. „Nasi krótką bronią od moskiewskich berdyszów zasłaniać się nie mogli“. Boter w „Relacjach powszechnych albo nowinach pospolitych“ z r. 1609, mówi: „Używają szablic i pewnych bardyszów z dwiema brodami“. Jabłonowski wyraża się wreszcie: „Piechota się berdyszem siekła“.
Na str. 179 pod wyrazem bławat, gdzie przy nazwach: bławatek, modrak, chaber, wasilek, położona została nazwa łacińska centaurea cyanus, należy rozumieć, że nazwa ta stosuje się właściwie tylko do odmiany zwanej bławatkiem.
Str. 279 i 281, w artykule Czasopisma polskie do r. 1830 nastąpiła pomyłka w numeracyi cytowanych czasopism począwszy od numeru 89. Numery 89, 97 i 135 zostały każdy dwa razy powtórzone, tak iż w rezultacie ogólna liczba wyszczególnionych czasopism wyniesie nie 321, jak podano na str. 284, lecz 324.
