Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/014

podkręconych popielatych wąsów, jak gorące zroszone pąki maków, wyzierające z płowego zboża ku słońcu.
 — Czy pan lubi całować? — spytała.
 Spojrzał z zadziwieniem, zamyślił się, a potem swym dźwięcznym, zupełnie wiolonczelowym głosem odparł szczerze, jakby z pewnym żalem:
 — Nie mam kogo.
 — Takie śliczne usta, myślała, i nie ma kogo całować.
 — Szkoda — wyrzekła.
 Ale potem zaraz się rozśmiała.
 Adama ten śmiech nieco zmieszał, nawet uraził, nie widział przyczyny.
 Wstał i zaraz odszedł.
 Śledziła za nim wzrokiem.
 Szczupła, wysoka jego postać miała w ruchach żywość i gibkość, wogóle było w nim coś, co kobietę ciągnęło.
 Widziała różnych mężczyzn, przypominała sobie i tych, którzy się jej podobali, a nawet tych, których, zdawało się jej, że kochała i zawsze było w nich coś, co ją raziło, jakiś brak, który określić było trudno, a w tym właśnie była jakaś przedziwna harmonja.
 I znów, nie wiedzieć czemu, przypo-