Strona:PL Gabriela Zapolska - Z pamiętników młodej mężatki.djvu/107

łam się i byłam swobodniejszą w jego towarzystwie, niż przypuszczać mogłam. Tembardziej przyszło mi to z łatwością, że odkryłam wreszcie na poręczy krzesła pani Troickiej moje okrycie i zaszyłam się w nie czemprędzej jak żółw w skorupę. Okrywszy moje „solniczki“, uczułam się pewniejszą siebie.
 Molicki patrzył na mnie ze zdziwieniem.
 — Dlaczego pani się okrywa? — zapytał — czy pani zimno?
 — Nie! — odpowiedziałam mimowolnie.
 — A więc dlaczego?
 Milczałam.
 — Takie ma pani ładne linje ramion i szyi! — ciągnął, zarysowując jakąś linję w powietrzu — nie należy tego, co ładne, zakrywać.
 Byłam zdumiona i dziwnie pomieszana zarazem.
 Moja szyja i ramiona ładne?
 To szczególne.
 Nagle ujrzałam przed sobą Izę. Przywitała się z Molickim i uśmiechnęła się, patrząc na mnie.
 — Ja do pani z prośbą! — zaczęła — obec-