Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/81

 Tuśka i Pita mogły być dumne.
 Zaćmiewały Gewont i Kalatówki.
 Gdy szły tak powoli, co myślała Pita — nie wiadomo.
 Było to jeszcze chaotyczne, mgliste, niejasne i tajemnicze tak, jak jej rysy, jej gesty, jej uroda, nie wiadomo jeszcze, w jakim mająca biedz kierunku.
 Oto — lekarz powiedział jej, że tak ona, jak Pita są za smutne.
 Był to młody jeszcze, żywiołowy człowiek, z twarzą o niczem nie wątpiącą, śmiały i zdeterminowany.
 Z jego receptą wszelako należało się obchodzić ostrożnie, a jego dyagnoza często zbaczała ścieżką — mimo!
 Był jednak wesoły, przyjacielski, uprzejmy, dobrej tuszy i wcale ładnej brody.
 Wziął Pitę jak lalkę, postawił przed sobą, przypatrzył się uważnie jej ślicznej buzi, zgrabnym nóżkom i odrazu śmiać się zaczął.
 — A cóż panienka taka poważna?
 Picie przypomniało się, że rankiem, gdy siedziała na belce, ten aktor przypatrzył się jej tak samo uważnie, roześmiał się i zapytał.
 — A cóż panienka taka poważna?
 Rumieniec leciuchny wystąpił na jej buzię. — Od rana zaczęła czuć, iż ta »powaga« to widocznie coś niewłaściwego dla niej, tak, jak niewłaściwe jest jedzenie ryb nożem, lub noszenie kretonowej sukni w grudniu.
 W Warszawie jednak, czy na pensyi, czy to w domu, chwalono ją za tę powagę.
 Zwróciła się więc ku matce, jakby żądając od niej wyjaśnienia.
 Tuśka natychmiast pośpieszyła z odpowiedzią:
 — Moja córeczka nie jest za poważna, panie doktorze... ona jest tylko rozsądna. Taki jest jej układ, była taka od dziecka.
 Lekarz wzruszył ramionami.