Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/303

tak dojmujące, iż nie mogła pozostać dłużej w pokoju. Pod pretekstem zawołania gaździny otworzyła drzwi i wybiegła do sieni.
 Ciemno tu było i duszno od wilgoci i stęchlizny.
 — Nie mam nic!... — myślała Tuśka, rozżalając się nagle nad swym losem — nic, ani męża, ani córki, ani...
 Nie kończyła, nie wiedziała, dlaczego ich wszystkich niema. Czuła tylko ogromną próżnię dokoła siebie, próżnię, w której będzie musiała obracać się życie całe.
 Oparła się o ścianę i łzy gradem popłynęły jej po twarzy. Nie tamowała ich biegu — łkała tylko cicho, lękając się, aby Pita nie posłyszała jej głosu.
 — Och!... jakam nieszczęśliwa!... — aż krzyczało w niej niepowściągnionym już bólem. — Myślą o mężu, o Picie, którzy zesunęli się według niej z jej życia, głuszyła ten nocny szept:
 — Grzech!... grzech!...
 Zdawało się jej, że rozstąpiła się pod nią ziemia, że dachu nie ma nad głową, że ciśnięto nią nagle na jakąś równię bezkresną, po której siecze deszcz i szaleje wichura.
 Nagle — coś poruszyło się w cieniu — i dwoje ramion ciepłych, przytulonych okrążyło ją.
 — I czego?... i czego?...
 Nawet nie zastanowiła się, skąd on się wziął tak nagle przy niej. Czuła tylko, że on jest, że garnie ją ku sobie, że może utulić się, wypłakać, wypocząć...
 Głowę tuli na jego piersi i płacze ciągle.
 I w ciemni padają słowa:
 — Niech kiciątko nie płacze...
 Echem odbiły się w niej dokładnem. Przypomina sobie — hotel w Krakowie, tamten płacz przeze drzwi, jęk kobiecy, który ją tak podrażnił brakiem ambicyi i który wygnała ze swego pobliża, piętnując pogardą.
 — Niech kiciątko nie płacze...
 Uspokaja ją temi samemi pieszczonemi słowami. Jeden repertuar! Lecz tak jest zdręczona i już pozbawiona