Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/222

 — Brawo! postęp!... nie przeminęło.
 — Co?
 — Wrażenie.
 — Czy pan sądzi, że u kobiet wrażenia mijają tak szybko, jak u mężczyzn?
 — Nic nie wiem. Mogę tylko sądzić o mężczyznach z siebie samego i wiem, że u mnie wszystkie wrażenia są bardzo porządnie poklasyfikowane, jak u pani w szaszetce rękawiczki. Na starość powyciągam, okurzę i karmić się niemi będę. Źle obmyśliłem? co?
 — Nie wiem.
 — Tam znajdzie się i dzisiejsza wycieczka.
 — Jedna z tysiąca.
 — Nie. Ona mieć będzie osobne miejsce. Jest jedną z najmilszych, a może najmilszą.
 Wbił w nią swe czarne oczy z uporem i patrzył tak długą chwilę. Tuśka chciała ramionami wzruszyć — nie mogła. Choć ją rozbierało. Nagle dorożka stanęła.
 — Już?
 Zaczęli wstawać, otrząsać się z pledów, kwiatów, serdaków.
 Od szopy biegła, waląc w ziemię nogami, Obidowska.
 Rzuciła się ku Porzyckiemu::
 — Niech wartko idom!...
 — Albo co?
 — Gościa majom!
 — Kto?... może...
 — A no... a no...
 — Przyjechała?
 — A ino, jesce fcora, jakeście u Morskiego balowali.
 Nic nie zdoła określić radosnego uśmiechu, jaki rozjaśnił twarz aktora. Porwał swój pled, trochę kwiatów i rzucił się ku chacie.
 — Proszę... niech pani go zapłaci, a potem się obliczymy! — zawołał ku Tuśce.
 Umówili się bowiem, że on poniesie jedną trzecią kosztów wycieczki.
 Nie odpowiedziała mu nic. Zesztywniała cała tą wia-