Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/193

człowiek żegnał się tak miłośnie z kobietą, która była dla niego dobra i przeżyła z nim wspólnie tak długi czas.
 Sezon!...
 Teatralny — więc parę miesięcy...
 Tak!
 Lecz Tuśka sądziła, że to już wszystko zeszło tylko na stosunek przyjacielski, koleżeński, a te pocałunki...
 Wolny jest, niech czyni, co chce!
 Gorąco jej.
 Podchodzi do stołu. Siada — zaczyna pisać list przerwany. Teraz — nienawidzi znów Zakopanego. Za cenę połowy życia chciałaby już uciec z tej chałupy, z tego ohydnego środowiska, które zaczyna sprawiać jej tyle udręczeń.
 — »Tylko bogaci żyć tutaj mogą możliwie. — Pieniądze płyną, jak woda. Wolę więc przerwać kuracyę i wrócić do domu. Odetchnę, gdy nie zobaczę więcej tych gór obrzydłych i tego wstrętnego otoczenia, do którego nie mogę się przyzwy...«
 Lekkie pukanie.
 — Proszę wejść!
 Wchodzi Porzycki uśmiechnięty, wesół, jakby rad z siebie i ze świata.
 — Co porabiamy?
 Ona uśmiecha się cierpko.
 — Piszemy list do męża.
 Aktor przybiera minę poważną.
 — Bardzo dobrze. Nie przeszkadzam. Posiedzę i poczekam.
 — To już skończone. Piszę mu właśnie, że chcę wyjechać.
 Gdyby scenicznie ułożyła swój efekt, nie byłaby tak doskonale obmyśliła wrażenia.
 Porzycki aż się cofnął.
 — Dlaczego? po co?... źle pani?
 W głosie jego czuje Tuśka żal niespodziewany. Lecz właśnie po kobiecemu ona wzmaga ostrość swych słów i intonacyi.