Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/181

 — Kiedy mi tak dobrze!
 — Ale to nie ma sensu. Pan się przeziębi. Nie można rozsypiać się na powietrzu.
 — Albo to prawda... Właśnie w Zakopanem każą spać przy otwartych oknach... Ja tak śpię zawsze.
 Chwilka milczenia, a potem znów senny, miły głos.
 — Pani mnie lubi?
 — Lubię.
 — Bardzo?... Bo jak nie bardzo... to ja pójdę na jakie Liliowe, albo Pomarańczowe i prasnę się łbem na dół...
 — Ależ lubię pana bardzo, tylko gdy pan posłuszny.
 Podniósł głowę, spojrzał na nią zamglonemi oczyma.
 — O!... pani tak do mnie mówi, jak moja mama. I... wie pani co... albo nic...
 Tuśkę niemile dotknęło to macierzyńskie porównanie.
 — Pan ma mamę?
 — Spodziewam się!
 Ożywił się nagle, otrząsnął, porwał się na nogi.
 — Idę spać! — zawyrokował.
 — Dobranoc!
 — Dobranoc!
 Zawrócił się z drogi.
 — Niema pani co słodkiego? Tak przywykłem, że mi matka zawsze coś słodkiego przygotuje przed zaśnięciem. Jak się roli uczę, to jem, i czas mi się nie dłuży.
 — I owszem, są pana cukierki.
 Podała mu sławną bombonierkę z czerwoną kokardą. Zdawał się jednak jej nie poznawać.
 Znów sen go ogarniał. Nadstawił po dziecinnemu usta.
 — Wybrać samej...
 Podała mu do ust cukierek. Ugryzł ją nagle w palec, roześmiał się, otworzył szeroko oczy i wionął połami serdaka.
 — A co? nabrałem panią! Wcale mi się spać nie chce. Idę na rozdobędę.
 — Na co?