Ta strona została uwierzytelniona.
W re-qiem dzwo-nów żało-bnych, dzwo-nów z Notre-Dame
Ma-rna, I-ze-ra, Som-ma, Ver-dun
w milcze-niu śmier-ci u wie-cznych bram
o wie-lki sy-nu Fra-ncji, po-zdra-wia-ją Cię —
Ma-rna, Ver-dun — —
Panie Marszałku! — słyszysz: wiktorji sztandary
nad Twą trumną łopocą — to Marsyljanki zew!
ten krzyk o wolność świata, który zdławił cary,
wiejąc jako zwycięstwo, jako bunt i gniew!
To ojczyzna Cię żegna żałobna a dumna,
bo na wieki zostaje jej niezłomnym szańcem
Twa trumna!
To Francja Cię żegna, Twoja Francja!
Słyszysz ten wicher z płomieni i krwi,
co serce świata w szponach w słońce rwie:
„Allons enfants de la patrie,
le jour de gloire est arrivé!
