Strona:PL Feval - Garbus.djvu/59

 — Zawsze szczęśliwy w miłości! — szeptał Paspoal, rumieniąc się po uszy.
 — Zawsze taki sam trzpiot? — pytał Gaskończyk. — Szalona głowa!
 — Morderca łotrów i hultajów, a taki słodki i miękki względem słabych!
 — A jak gra! Nie dba o przegraną! — Rzuca złoto przez okno!
 — Wszystkie występki w nim! Ręko Boska! I wszystkie cnoty!
 — Pędziwiatr!....
 — A serce!... Złote serce!
 Za ostatnie słowa Paspoala, Kokardas uścisnął go namiętnie.
 — Za zdrowie małego Paryżanina! Za zdrowie Lagardera! — wołali wszyscy hurmem.
 Karig i jego towarzysze podnieśli? entuzyazmem kubki w górę.
 Wypito zdrowie stojąc.
 — Ale, do wszystkich dyabłów! — zawołał Joel Jugan, Bretończyk, stawiając na stole kubek — powiedzcie nam nareszcie, kto to jest ten wasz Lagarder!
 — Aż nam w uszach dzwoni od tych pochwał! — dodał Saldani. — Kto on? Zkąd on? Co porabia?
 — Mój kochanku — odrzekł Kokardas, — on jest taki sam dobry szlachcic, jak król. Zkąd on? Z ulicy Croix-des-Petits-Champs. Co porabia? Baraszkuje. Wiecie już? Jeżeli chcecie wiedzieć więcej, dajcie wina!