Strona:PL Feval - Garbus.djvu/375

 Gdy dona Kruz wszystko już obejrzała, rzekła wesoło:
 — Miłość jest tutaj konieczną. Dom brzydki, ulica czarna, meble paskudne. Wiem dobrze, że dasz mi tę obowiązkową odpowiedź: “Pałac bez niego”...
 — Dam ci inną odpowiedź — przerwała Aurora; — Gdybym chciała pałacu, dosyć abym mu powiedziała jedno słowo.
 — A, ba!
 — To tak jest.
 — Czy jest już taki bogaty?
 — Spełniał wszystko, czego tylko pragnęłam.
 — Rzeczywiście — szepnęła dona Kruz, która już się nie śmiała — ten człowiek nie jest podobny do innych ludzi. Jest w nim coś dziwnego i nadzwyczajnego. Ja tylko przed nim spuszczam oczy... Ty wiesz, można wszystko mówić, ale czaradzieje istnieją. Wierzę, że Lagarder jest czarodziejem.
 Mówiła to całkiem poważnie.
 — Co za szaleństwo! — zawołała Aurora.
 — Wcale nie! — zaprzeczała seryo Flora. — I chcę się zupełnie przekonać. No, wypowiedz jakieś życzenie, myśląc o nim.
 Aurora poczęła się śmiać. Dona Kruz usiadła przy niej.
 — Żeby mi zrobić przyjemność, moja najdroższa! — mówiła z pieszczotą. To przecież nie trudno!
 — Czy mówisz na seryo? — zapytała zdziwiona Aurora.