Strona:PL Feval - Garbus.djvu/262

Ezop, pokazując ostatni bilet, który Gonzaga trzymał jeszcze w ręku.
 — Co z nią zrobisz?
 — Zrobię z niej dobry użytek. Oddam ją temu człowiekowi, a on dotrzyma obietnicy, którą tu czynię w jego imieniu; przyjdzie na bal regenta.
 — Do dyabła, przyjacielu! — zawołał Gonzaga. — Musisz być piekielnym hultajem!
 — O, o! — odparł skromnie garbus, — bywają gorsi odemnie.
 — Skąd ta gorliwość do służenia mi?
 — Już taki jestem, przywiązuję się do ludzi, którzy mi się podobają!
 — A my ci się podobamy?
 — Bardzo.
 — Więc dlategoaby nam okazać sympatyę, zapłaciłeś trzydzieści tysięcy franków?
 — Za budę? — przerwał garbus. — O nie, przepraszam! Spekulacye, interesy pieniężne!
 Gonzaga skinął na Kokardasa i Paspoala, którzy zbliżyli się natychmiast, szczękając szpadami.
 — Co to za jedni? — zapytał Ezop.
 — Ludzie, którzy będą twymi towarzyszami, jeżeli przyjmę twoje usługi.
 Garbus skłonił się ceremonialnie.
 — A więc je odrzuć, wasza książęca mość — rzekł, a potem dodał, zwracając się do dwóch zbirów. — Dobrzy ludzie, nie fatygujcie się, nie pójdziemy razem.
 — Ale... — zaczął Gonzaga z groźną miną.