i biskupstwo, od wpadnienia w herezyą biskupa, ustało; przyłączono je do biskupstwa synaiskiego.
Około roku 648 koloniści chrześcijanie, osadzeni przez cesarza Justynijana na górze Synai, w okolicach klasztoru dla jego bezpieczeństwa; podzieliwszy się na partye, z sobą toczyli wojnę, wzajemnie się niszczyli, i przyjęli wszyscy islamizm. Zowią się Benisalech od imienia naczelnika Salecha, który pierwszy przyjął wiarę mahometańską.
Co się działo z klasztorem synaiskim w VIII, IX i X wieku, historyk téj góry, biskup Porfiry powiada, że nic nie wié i dowiedziéć się nie mógł. Kroniki bowiem piérwotne zakonne, napisane po grecku i przełożone na język serbskosłowiański, sięgają wieków VI i VII. Po zwycięztwie już stanowczém Mahometanów, pod grozą ich miecza, stosunki zakonu synaiskiego z Rzymem, ze światem chrześcijańskim się przerwały. Burza islamu złączyła się z szyzmą i obie spadły na chrześcijański Wschód, niegdy w świętych mężów bogaty, kwitnący nauką, wymową, najwyższémi cnotami. Klasztor synaiski, chociaż się téż oderwał, ale nienawiści patryarchów carogrodzkich i prezbiterów, synów Focyuszowych, nie podzielał, i ocalał od herezyj, które napełniały Wschód, dochodziły od Arabii do Faranu, nurtowały nawet świętą kolebkę wiary naszéj.
W początku XI wieku Synaici doznali strasznéj trwogi, i ponieśli wielkie straty. Kiedy francuscy żydzi i hiszpańscy muzułmanie donieśli egipskiemu sułtanowi Chakemowi, który uznawał się być Bogiem wcielonym, że się zbiérali chrześcijanie na wielką wojnę, w celu odebrania Palestyny, wywarł swą wściekłość na chrześcijan, i największych się okrucieństw dopuścił. Wtedy było prześladowanie najwyższe, jakiego chrześcijanie od Mahometanów doznawali. Zniszczył kościół Grobu Pańskiego w Jeruzalem, zamienił go w stajnią. Zburzył Golgotę i mnóstwo kościołów w Palestynie[1]. Wysłał naczelnika
- ↑ Po jego Śmierci, kościół w Jerozolimie samaż matka jego wznowiła.
