Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 333.jpeg

—   325   —

kiedy zdaleka muzykę słychać... przelatuje taki anioł smutny, a ze skrzydeł jego padają takie krople...
 Nagle Paula grać przestała. Ożymski porwał się od okna i śpiesznie zapalił lampę.
 — Zerwałeś urok! — mrugając powiekami, z wyrzutem rzekł Mirewicz.
 — Zrobiłem to umyślnie, — z tłumioném rozjątrzeniem sarknął Ożymski.
 W tém w stronie pianina usłyszeli łkanie. Paula, z głową pochyloną na pulpit, płakała. Rzucili się do niéj oba.
 — Co to? Co pani jest? co ci się stało, najdroższa?
 Wstała powoli, chwiejąc się, z twarzą zalaną łzami.
 — Muzyka tak mnie zawsze wzrusza... tyle przeniosłam w życiu... przebolałam, utraciłam...
 Pierś jéj podnosiła się szybko, śliczne usta drżały. Mirewicz ujął jednę jéj rękę, Ożymski drugą i, całując ręce te, pochyleni nad nią, prowadzili ją, chwiejącą się pomiędzy nimi, ku kanapce i fotelom. Osunęła się na fotel, chusteczkę przycisnęła do oczu i szepnęła jeszcze.
 — O! moja biedna Regina-Wiktorya!...
 — Kto to... ta Wiktorya? — cichutko za plecami jéj szepnął Ożymski do Mirewicza.
 — Cicho! ona sama powié ci o tém! Paulo! najdroższa! męztwa! odwagi! bądź człowiekiem! Masz te-