Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 331.jpeg

—   323   —

stronę, bo ona już obok niego ani kilku kroków zrobić nie jest zdolną...
 Oczy Pauli gniewnie błysnęły.
 — Jasiu! jakże ty mogłeś... zająć się taką zimną, poziomą dziewczyną!
 Ożymski ujął się za przyjacielem.
 — Z saméj nudy, proszę pani... z tęsknoty za czémś wyższém...
 Gniew Pauli przemienił się w litość. Stanęła przy Janie i włosy jego dłonią pogłaskała.
 — Biedny ty, mój Jasiu! Jakże ty jesteś tu zapoznany, niezrozumiany! Ale dziewczyna ta powinna była umrzéć z radości, że ją człowiek taki, jak ty, pokochał!... Gęś!
 Mirewicz wstał. Chmurny był i niezadowolony. Nawet ostatnie słowa Pauli nie zdołały go rozpogodzić.
 — No, rzekł, dosyć tego! Wiész dobrze, Ludwiku, że nie lubiłem nigdy wspominać o téj głupiéj historyi... a témbardziéj wspomnienie to przykrém mi jest teraz, gdy poznałem, czém jest, w znaczeniu właściwém, kobiéta wyższa...
 Wziął rękę Pauli i długo ją całował.
 Ożymski spuścił oczy, westchnął, posmutniał... co spostrzegłszy, Paula, śmiejąc się, przysunęła mu rękę swą do ust: — pocałuj pan! — zaśmiała się wesoło. — My troje przyjaciół... prawda, Jasiu?
 Z zapałem całując podaną sobie rękę, żywy chłopak