Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 260.jpeg

—   252   —

 Wziął ze stołu czapkę swą z galonem i, nie spojrzawszy już na nią, wyszedł.
 W parę godzin późniéj w mieszkaniu Ryżyńskich cicho było i ciemno, i tylko w kuchence, na starym tapczaniku, przy oknie, bez innego światła, nad parę smug księżycowych, wlokących się po brudnéj ścianie i podłodze, siedziało dwoje młodych ludzi. Lusia, z czołem opartém na dłoni, płakała cicho, ale głęboko i rzewnie; Julek mówił do niéj tym głosem surowym i ostrym, jakim przemawiać zwykł, gdy czuł się z niéj niezadowolonym i chciał wzmódz jéj energią.
 — Szkoda mi twoich pięknych oczu na łzy bez użytku. Co z płaczu? Dzieci tylko płaczą i niedołęgi. Ludzie nowi działają.
 Podniosła na niego oczy, splotła ręce i zapytała:
 — Co ja uczynię?
 Wtedy on pochylił się ku niéj i gorętszym, bardziéj błagalnym, głosem, niżby to mistrzowi i bratu w idei przystało, zawołał:
 — Razem, razem ze mną w świat, droga moja!...
 Nie zdziwiła się. Sama może myślała już o tém nieraz. Tylko wyciągnęła rękę, wskazując nią drzwi. Zrozumiał giest ten i, odpowiadając na niego, zaczął:
 — A! ten, co ztąd wyszedł! Biedny, nieuleczony głupiec! On jeszcze mówi o imieniu swych ojców! bierz z tego miarę umysłu jego i szczerze zapytaj siebie saméj, czy zacofańca takiego i despotę kochać możesz, i czy dla resztek marnego tego, bezużyteczne-