Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 146.jpeg

—   138   —

 — Nie!
 — Co? nie? — zapytał Julek.
 — Ja nie jestem szczęśliwą! — odpowiedziała.
 — A dlaczegoż-to? Przecież do klas nie chodzisz i na takie żółte ściany od urodzenia swego, tak jak ja, nie patrzałaś! To i czemu nie jesteś szczęśliwą?
 — Ot, zwyczajnie — rzekła — sierota i koniec...
 — No! matki i ojca nie masz, już słyszałem o tém. Z dziadkiem dziś się poznałaś i zdaje się, że niewielką będziesz miała z niego pociechę. Stary, będzie na ciebie pewno gdérał. Ale zawsze... czemuś nie była szczęśliwą? Czy źle obchodzili się z tobą?
 — Nie! — odpowiedziała ze zwykłym spokojem.
 — No, to cóż?
 — Nic... tak jakoś... — szepnęła.
 — Cóż to znaczy: tak jakoś?
 Wzruszyła z wolna ramionami.
 — Czy ja wiem? Wszyscy poumierali, wszyscy cudzy, nikt nie pokochał nigdy, nikt nie pożałował i... koniec.
 — E! — rzekł Julek — kaprysisz! Co ci tam złego! Ot mnie biéda i biéda! odkąd urodziłem się zawsze to samo i to samo. Ojciec biédę klepie, matka biédę klepie, i ja klepać muszę.
 — A czemuż to tak? — zapytała Lusia.